به گزارش کردپرس، مدحت سنجر، عضو هیئت امرالی حزب برابری و دموکراسی خلقها (دم پارتی)، در جریان نشست عمومی مجلس ترکیه که به بررسی بودجه ریاستجمهوری و وزارت کار و تأمین اجتماعی اختصاص داشت، با بیان اینکه سخنان خود را به موضوع صلح اختصاص داده است، اظهار کرد که مسئله صلح سالهاست در دستور کار آنان قرار دارد و اکنون به یکی از مهمترین موضوعات جامعه تبدیل شده است.
او با اشاره به نگاههایی که صلحطلبی را با سادهلوحی یکی میدانند، گفت در این نگاه، صلح صرفاً فاصلهای موقت میان دو جنگ تلقی میشود و بیش از یک دوره آمادهسازی برای درگیری بعدی معنا ندارد. به گفته سنجر، مدافعان صلح در مقابل چنین دیدگاهی، حتی در شکنندهترین آتشبسها نیز به دنبال امکان ساختن و گسترش صلح هستند و صلح را نه به معنای قناعت به حداقلها، بلکه بهعنوان تلاشی آگاهانه برای شناخت ارزش همان حداقلها و گسترش فرهنگ صلح حتی در سختترین شرایط میدانند. او افزود در برابر این اندیشه که «انسان گرگ انسان است»، صلحطلبان به این باور پایبندند که «انسان، خانه و پناه انسان است».
مدحت سنجر با تأکید بر اینکه صلح امری ساده و بیهزینه نیست، تصریح کرد صلح فرایندی دشوار، زمانبر و نیازمند تلاش و پیگیری مداوم است و بدون پذیرش مسئولیت جمعی و کار مستمر نمیتوان به صلحی پایدار دست یافت. او خاطرنشان کرد صلح نباید صرفاً بهعنوان یک توافقنامه یا نقطه پایان در نظر گرفته شود، بلکه یک انتخاب اخلاقی، یک ترجیح سیاسی و یک ظرفیت اجتماعی برای بازسازی جامعه به شمار میرود. از این منظر، صلح هم ابزار بازسازی جامعه و هم نتیجه آن است و مسیر تحقق آن از گفتوگوی اجتماعی و سیاست دموکراتیک میگذرد.
این عضو هیئت امرالی با اشاره به اعلامیه «صلح و جامعه دموکراتیک» ۲۷ فوریه، سخنان عبدالله اوجالان را یادآور شد و گفت اگر بتوان از طریق گفتوگو حتی جان یک انسان را نجات داد، انجام این کار بزرگترین وظیفه اخلاقی و انسانی است. به گفته سنجر، روح این اعلامیه باید در متن تحولات کنونی جستوجو شود و این موضعگیری پاسخی تاریخی به سخنان دولت باغچلی در ۲۲ اکتبر ۲۰۲۴ به شمار میرود.
سنجر با بررسی تجربههای جهانی حلوفصل منازعات اظهار داشت در بسیاری از این نمونهها، مسیرهای کلاسیک دنبال شدهاند، اما فراخوان عبدالله اوجالان این الگوهای رایج را دگرگون کرده است. او توضیح داد اگر سلاح مانع گفتوگو تلقی میشود، نخستین گام باید برداشتن این مانع باشد تا مسیر حل مسائل از طریق گفتوگو، دیالوگ و سیاست دموکراتیک هموار شود. به گفته او، این رویکرد یک انتخاب راهبردی و در عین حال حرکتی تحولآفرین است که جامعه و سیاست دموکراتیک را در مرکز فرایند حل قرار میدهد.
مدحت سنجر با استناد به سخن هانا آرنت مبنی بر اینکه «سیاست هنر گفتوگوی برابر انسانهاست»، از همه نیروهای سیاسی و اجتماعی خواست که اعتراضها، نقدها، نگرانیها و حتی خشمها و دلخوریهای خود را از مسیر گفتوگو بیان کنند، اما اجازه ندهند نفرت و کینه جای سیاست را بگیرد. او تأکید کرد نفرت سیاست نیست، بلکه حملهای مستقیم به سیاست و انسانیت است و زمینه را برای بازتولید خشونت و بحران فراهم میکند.
وی با اشاره به تجربههای تاریخی، از جمله واکنشها به توافقهای خلع سلاح هستهای در دوران جنگ سرد، گفت زمانی که جنگ، دشمنی و نفرت در ذهنها نهادینه میشود، تغییر این ذهنیتها آسان نیست، اما مسئولیت تاریخی ایجاب میکند که برای دگرگونی این وضعیت تلاش شود و از تداوم چرخههای خشونت جلوگیری شود.
سنجر در ادامه با تأکید بر اینکه ترکیه در مقطعی حساس و سرنوشتساز قرار دارد، اظهار داشت جهان و خاورمیانه در حال تجربه تحولاتی عمیق و ساختاری هستند و ترکیه نمیتواند در برابر این تغییرات صرفاً نظارهگر باشد. به گفته او، اکنون زمان آن رسیده است که بهجای تمرکز صرف بر تأثیر تحولات منطقه بر ترکیه، نقش و مسئولیت ترکیه در شکلدهی به آینده خاورمیانه مورد توجه قرار گیرد.
مدحت سنجر با تأکید بر ضرورت تدوین حقوق صلح گفت صلح را نمیتوان صرفاً به نبود خشونت تقلیل داد؛ همانگونه که یک درخت بدون ریشه، شاخه و برگ پایدار نمیماند، صلح نیز بدون بنیانهای حقوقی، اجتماعی و دموکراتیک دوام نخواهد داشت. او توضیح داد حقوق صلح مجموعهای بههمپیوسته از سازوکارهای حقوقی و سیاسی است که از یکسو به تثبیت پایدار وضعیت بدون درگیری میانجامد، از سوی دیگر به حل علل و ریشههای منازعه، از جمله مسئله کُرد، میپردازد و در نهایت صلح را به وضعیتی جامع و ماندگار در جامعه تبدیل میکند؛ وضعیتی که اساس آن دموکراتیزاسیون و ساخت جامعهای دموکراتیک است.
او در پایان با اشاره به مسئولیت تاریخی مجلس ترکیه گفت این مجلس این ظرفیت را دارد که با تدوین حقوق صلح، قرن جدید را بر پایه دموکراسی، آزادی و برابری بنا کند؛ همانگونه که مجلس ۱۹۲۰ توانست راهی تازه در تاریخ کشور بگشاید. سنجر تأکید کرد صلح عامل جدایی نیست، بلکه زمینهساز همبستگی اجتماعی است و مسیر همزیستی برابر و آزاد تنها از دل صلح میگذرد. به گفته او، اگر مقصد این مسیر آیندهای مشترک است، قطبنمای آن باید دموکراسی، آزادی، برابری و عدالت باشد؛ مسیری که تنها با اراده و مشارکت جمعی میتوان آن را پیمود.
نظر شما