کردپرس - سال ها پیش به صورت اتفاقی در پارک لاله تهران جمعی از دانشجویان و مردم را دیدم که جمع شده اند و یک نفر در حال توضیح دادن برایشان بود کنجکاو شدم و نزدیکتر رفتم دیدم استاد علی‌دوست فلاحتی است که برای این جمع مشتاق از موسیقی مقامی کوردی مردم ایلام صحبت می کند و علاوه بر اشاره به قدمت موسیقی ایلام ساز دوزله را نیز به شکلی زیبا به مردم معرفی می کرد از این که وسط تهران در یک فضای فرهنگی می دیدم که فرصتی به یکی از اساتید موسیقی ایلام داده اند تا چنین زیبا از موسیقی کوردی صحبت کند لذت بردم و پس از برنامه رفتم استاد را به پاس این معرفی فرهنگی بوسیدم و جالبتراین‌که هیچ اداره و نهاد فرهنگی بانی این کارگاه نبود و خود استاد همه را جذب کرده بود.

به ایلام که برگشتم برای شادروان ماشاالله رشنوادی سردبیر توضیح دادم که چه دیده‌ام و در پیک ایلام از این استاد عزیز و اهمیت تکریم چنین مقام و جایگاهی نوشتم و حسرت خوردم که چرا در ایلام خودمان اینچنین مرد بزرگی که از معدود میراث زنده ی اساتید موسیقی مقامی کشور به شمار می آید غافل شده ایم و از تکریم و جلسات معرفی موسیقی توسط اساتیدمان خبری نیست و کلی در نوشته ام حسرت خوردم و آرزو کردم‌که روزی برسد نهاد های دولتی به اهمیت‌چنین هنرمندانی پی ببرند و پس از آن در رادیو ایلام چندین برنامه پژوهش محور با محور این هنر و اساتیدش با مدیریت دکتر فرزین رسایی تهیه کردم.

اما در چند سال اخیر به همت دلسوزان و آگاهان به ارزش و اعتبار موسیقی مقامی به مرور تکریم و دیدار و مجال دادن به صحبت و ساز این بزرگ پررنگ شده و هر بار که جایی می بینم که به جایگاه موسیقی کوردی مقامی و جایگاه استادی ایشان احترام گذاشته می شود بانیانش را تحسین می کنم و خوشحال می شوم 

امروز شنیدم تندیس استاد فلاحتی قرار است در یکی از خیابان های اصلی شهر نصب شود 

کار شایسته‌ای است و سزاوار استقبال گرم چرا که استاد فلاحتی و ساز ریشه دارش هم در میان مردم جایگاهی دارند و هم از نظر میراث فرهنگی و معنوی استان شایسته ی تندیس و ماندگار شدن هستند.

استاد فلاحتی از آخرین بازماندگان موسیقی مقامی کشور به شمار می آید و تکریم او علاوه بر تثبیت موسیقی مقامی کوردی ایلام یادآور بزرگان موسیقی مقامی ایران در آذربایجان و بلوچستان و کردستان و خراسان و... نیز هست که از دنیا رفته اند و حالا تنها یکی دو نفرشان از جمله استاد فلاحتی در قید حیات هستند و البته خبر خوب در ایلام این است که به همت جوانان و نوجوانان مشتاق این هنر همچنان به خوبی نفس می کشد و جای پای استاد فلاحتی و استاد نهاوندی مسیری پر رهرو شده است.

چند سال پیش دیدن مجسمه غلامرضا ارکوازی به همین اندازه من را خوشحال کرد و لذت بردم از کار بانیان این مهم اما ساخت تندیس استاد فلاحتی از یک دیدگاه دیگر نیز بیشتر خوشحالم می کند ؛ این که اولین بار است که یک تندیس از شخصیتی زنده ساخته شده که اگر توریست یا علاقه مند یا پژوهشگری به ایلام مراجعه کرد خود شخصیت نیز در دسترسش باشد و بتواند به راحتی به دیدارش برود.

چقدر خوب است احترام به زنده ها را به یک فرهنگ و رسم پسندیده تبدیل کنیم و تا زنده‌اند تکریم و پاداش سال ها تلاش و جان کندن در عرصه فرهنگ را ببینند.

چقدر خوب است این کار خوب تداوم داشته باشد و تندیس دیگر بزرگان زنده‌ی ایلام را در همه عرصه های فرهنگی، هنری، اجتماعی و سیاسی ببینیم و همینطور بزرگانی که با اندوه از دستشان داده ایم اما همچنان در ذهن مردم زنده اند و یادشان گرامی است.